پاهایت را محکم بر زمین بکوب،این جا زمین سخت شده از توپ و تفنگ آدمیان.
پاهایت را محکم بر زمین بکوب این جا سرزمین بلاست......این جا باید مرد باشی و یک تنه پا به میدان عدالت بگذاری.
در این آشفته بازار که آدمی،آدمی را می کشد،دیگر اثری از دنیا و اشرفی نیست........
در دنیایی که غیرت و مردانگی را بر سر نیزه زدند و به حراج گذاشتند،اشرفی را چه سود؟؟
گاه که به آسمان بالای سرت خیره می شوی خدا را خواهی دید.........
خدایی را می گویم که همیشه لبخندش بر زمین بوده و هست.
پاهایت را همچنان محکم بر زمین بکوب تا زیر صدای گلوله و تفنگ گم شوی..............
صدای پاهای تو بلندتر است یا گلوله های آنان؟؟؟
(تو) اگر جمع شوی می شوی (ما)دست هایت را برهم گره بزن.........
چه کسی این گره ی کو را می تواند باز کند؟؟؟این جا همچنان عاشوراست.................
علی اصغرها و علی اکبرها همه و همه رفتند...............این بار ساقی آب نمی اورد،خون می آورد،
خون دلیر مردانی که رفتند تا فردای این سرزمین بماند،چه کسی می داند حسین به خاطر چه کشته شد؟؟؟
چه کسی معنای نماز ظهر عاشورا را فهمید؟؟؟ما در این راز و رمز ها گم شده ایم....................
کوچه را خوب تماشا کن...........
مادر سالهاست منتظر فرزند خویش است تا از مکتب باز آید،و فقط به جای کودکش صداهای فریادهایی را می شنود که با این مردم غریبه است.
به یاد کودکی که تمام کره ی زمین را سفید رنگ کرده کرد،تا یک رنگ بمانیم...............
اما حیف مردمان این دیار برای پر رنگ ماندن آلوده به چند رنگ اند............پا پس می کشم می خواهم کم رنگ بمانم.......
پاهایت را این بار بر زمین نکوب،این خاک مقدس است............حرمت دارد............
بر این خاک خون ها جاری شده است،پاهایت را بر زمین نکوب.................
این جا هنوز هم همان عاشوراست و ما به انتظار ساقی نشسته ایم،که با آمدنش آب عدالت را بر ما بچشاند و سیرابمان کند.........
ساقی خواهد آمد،و پرچم صلح را بر فراز سیاهی و سرخی و سبزی این مرز و بوم خواهد نشاند.......................
به امید آن روز.............

سلام ای هم وطن ای قلب                                            کشور سلام ای نام تو در بند کشور

ز دور آمد ندای مهربانی                                                 پدید آمد ز مرزت جاودانی

بگواین باربگو از درد بگو از بی پناهی                               بگو از لشکر کفرو بگواز سردی بی هم نوایی

بگو این بار تو آزادی مگر جز مرگ پناهی ست؟                   دیگه نترس از آدما مگر جز او خدایی ست؟

بیا اینجا خدا با ماست بجنگ با ظلم و نابودی                    بخند بر دنیای بیهوده تو خود اسیر تابوتی

اگر ازغزنی وقندهاری                                                    اگرکابل نشین و تک سواری

اگر در بامیانی وهراتی                                                  اگرتنها نشسته در مزاری

نترس از این که درگیر اهریمن هستی                              بگو زیر لب تو نیز هم میهن هستی

بخوان از شعر آزادی بگو که نور نزدیک است                       بگو که صلح باماست بگو که گور تاریک است

چشمانت راببند رو ظلم و چشم بازکن رو به فردا                با دودست مشتت این بار،بگو مرگ بر آمریکا

با عزم آدمات این باربساز لوح تقدیرو                                بخون،امضاءکن با خون نامه ی مرگ و تطهیرو

تو امضاءکن مرگ اوناییکه دشمنت بودن                            به ظاهر عدالت خواه اما مقابل سنگرت بودن

نزار مهر کس دیگه رو تصمیم تو حک بشه                         شاید خدا خواست و سزای اونا درک بشه

یاد خدا در قلبمان،راه مزاری زنده است                             ان الله قلوبنا،خشم خدا کشنده است

سیاه کن بوم تقدیرو بنویس ظلم هرگز                             بکش رنگ سرشتت رو سیاه و سبز و قرمز

بزار خشتو بساز از نو،شبیه یک گلستان                          ان الله معنا،زنده باد افغانستان

نویسنده و شاعر نوجوان محدثه حسینی